فلفل سیاه هندی نقش مهمی در تاریخ تجارت ادویه دارد. به آن “پادشاه ادویه ها” نیز می گویند. فلفل 4000 سال است که از هند به سمت غرب حرکت می کند.
در معاملات به عنوان یک وسیله مبادله ای مانند پول استفاده شده است. فلفل سیاه از دانه های هنوز سبز نارس گیاه فلفل تهیه می شود.
دانه ها در آفتاب یا با ماشین به مدت چند روز خشک می شوند و در طی آن فلفل دور دانه جمع شده و تیره می شود و به صورت یک لایه نازک و چروکیده سیاه رنگ می شود.
این ادویه پس از خشک شدن، فلفل سیاه نامیده می شود. این میوه که به عنوان دانه فلفل در هنگام خشک شدن شناخته می شود، تقریباً 5 میلی متر (0.20 اینچ) قطر دارد و فلفل پودر شده حاصل از آسیاب کردن آنها را می توان به سادگی به عنوان فلفل یا به طور دقیق تر فلفل سیاه (میوه نارس پخته و خشک) توصیف کرد.
فلفل سبز (میوه نارس خشک) و فلفل سفید (دانه های رسیده خشک). فلفل خشک شده از زمان های قدیم هم برای طعم و هم به عنوان دارو استفاده می شده است. فلفل سیاه پرمعامله ترین ادویه جهان است.
فلفل بهتر است مستقیماً روی غذا آسیاب شود. برای غذاهای تند بهتر است فلفل را در اواخر پخت خوب اضافه کنید تا عطر آن حفظ شود.
فلفل سفید در سس های سفید به جای فلفل سیاه استفاده می شود که ظاهری لکه دار به سس می دهد. دانه های فلفل سبز را می توان با سیر، دارچین یا کره تند له کرد یا با خامه سس تازه و جذابی برای ماهی درست کرد.
دانه های فلفل صورتی در انواع غذاها از مرغ گرفته تا سبزیجات و ماهی استفاده می شود. در دستور العمل های هندی در پخت و پز روزانه غذاهای گیاهی و غیر گیاهی یا در پایان پخت به عنوان مثال در بوجیا سابجی (سبزی خشک) یا در خمیر کاری همراه با زنجبیل، سیر، گشنیز و زیره استفاده می شود.
بهتر است فلفل را به صورت کامل خریداری کنید و در صورت نیاز آسیاب کنید. فلفل تازه آسیاب شده بسیار برتر از پودر آسیاب شده آماده است.
یک دانه فلفل کامل طعم خود را به طور نامحدود حفظ می کند اما پس از آسیاب شدن به سرعت عطر و حرارت خود را از دست می دهد.
